1.         Wykonaj poniższe ćwiczenia fizyczne z intencją, że rozszerzasz nimi klatkę piersiową.

 

 

 

2.         Połóż się na wznak (najlepiej na podłodze), rozluźnij wszystkie mięśnie i rozluźnij się wewnętrznie. Złóż lewą rękę pośrodku klatki piersiowej, prawą – na górnej części brzucha. Po chwili wetchnij powoli jak najwięcej powietrza – tak, by najpierw uniósł się brzuch, a potem rozszerzyły się dolne żebra. Następnie wydychaj powoli, utrzymując żebra w tym samym stanie, tj. nie pozwalając im opadać (znakiem kontrolującym jest nieruchomość lewej ręki). Po z wolna opadającej ręce prawej dostrzeżesz, że równocześnie z uchodzącym powietrzem zapada się brzuch, tzn., że przepona wygiąwszy się w górę wypiera powietrze z klatki piersiowej ku tchawicy. Nie zmieniając ani na chwilę położenia klatki piersiowej (uwaga na lewą dłoń) wykonaj wdech po raz drugi: brzuch wydmie się powtórnie. Twoja przepona bierze właśnie udział w akcie oddechowym. Przedłużając to ćwiczenie, pozwól pomału rozluźnić się dolnym żebrom przy wydechu, niech opadają. Oddychasz w sposób potrzebny do prawidłowego mówienia. Powtarzaj to ćwiczenie dwa lub trzy razy dziennie, po sześć pełnych oddechów, aby osiągnąć świadomość ruchów przepony i mięśni brzusznych, swobodne opanowanie mechaniki oddechu i usprawnienia tej czynności.

 

 

 

 

 

3.         Następne ćwiczenia należy przerabiać w postawie stojącej, przestrzegając, by ręce były wolno zwieszone wzdłuż ciała i by nie stać w rozkroku, lecz by ciężar ciała spoczywał na jednej nodze, druga – swobodna, miękko zgięta.

4.         Dla łatwiejszego uchwycenia istoty prawidłowego oddechu nie rozróżnialiśmy działania w nim nosa. Z chwila opanowania głównej zasady trzeba ćwiczyć: wdychanie nosem, wydychanie zaś – ustami. Należy przerabiać następujące ćwiczenia:

5.         Rozluźnij wszystkie mięśnie, opuść barki. Weź głęboki wdech, spokojnie, bez wysiłku. Wydychaj spokojnie, jak człowiek osłabiony. Kiedy wypłynie powietrze, zaczekaj chwilę – niech nowy wdech nastąpi jakby sam przez się, jako nieuniknione zaczerpnięcie powietrza, a następujący potem wydech niech znowu będzie swobodnym wypływem powietrza. Powtarzaj po kilka razy.

6.         Zawsze uważaj, by podczas ćwiczeń wszystkie mięśnie były zupełnie rozluźnione, bez najmniejszego naprężenia!

7.         Ponieważ bezpośrednim sprawcą głosu jest wydychane powietrze, a wdech stanowi fazę przygotowawczą, przeto konieczne jest wyrobienie jak najszybszego i głębokiego wdechu, a możliwie najdłużej trwającego, równomiernego wydechu.

8.         Wykonaj głęboki wdech, ale zrób to w czasie jak najkrótszym. Wydychając, staraj się o pewien nacisk, aby powietrze uchodziło nie „samo”, ale było jakby wypychane, i osiągnij przy tym maksymalną długość trwania wydechu.

9.         Wykonaj głęboki wdech, wydychaj zaś kilkoma krótkimi falami, jakby wytłaczając powietrze. Za pierwszym razem niech cały wydech składa się z dwóch krótkich części, potem z trzech, wreszcie z czterech i pięciu.

10.     Szybko wykonaj wdech. Zatrzymaj powietrze przez 3 sekundy. Teraz wydychaj powoli. Po tygodniu tego ćwiczenia należy zwiększyć pauzę do 6 sekund. Po trzech tygodniach można pauzować do 10 sekund, wreszcie po upływie jeszcze dziesięciu dni powiększyć głębokość wdechu (prócz dolnych żeber podniesienia piersi, „pełny” wdech) i pauzować do 20 sekund. Liczba dni podana jest przykładowo, zwiększać pauzę należy tylko wtedy, gdy daje się to wykonać swobodnie, albowiem zasadniczym warunkiem wszystkich ćwiczeń jest wykonywanie ich bez wysiłku.

12. Aby sprawdzić możliwości oddechowe naszych płuc można spróbować policz na jednym oddechu jak najwięcej wron: pierwsza wrona bez ogona, druga wrona bez ogona, trzecia wrona bez ogona, czwarta wrona ...... . Bez wysiłku powinno się policzyć co najmniej piętnaście wron.