25 kwietnia 2024 Imieniny: Marek, Jarosław, Wasyl
O retoryce
wstęp
wstęp, wszystkie wypowiedzi rozwijające się w czasie mają swój początek, ale każda przyjmuje formę adekwatną do dziedziny sztuki i zamierzeń autora.
wstęp, wszystkie wypowiedzi rozwijające się w czasie mają swój początek, ale każda przyjmuje formę adekwatną do dziedziny sztuki i zamierzeń autora; niektóre w. przekształciły się w samodzielny utwór;
1. lit. teatr. film. p r o l o g, [gr., łac.], część wstępna dzieła, często wyjaśniająca intencje autorów; wprowadzająca w konflikt dramatyczny, jak w tragedii antycznej; informująca o poprzednich wydarzeniach, czasie, miejscu i postaciach, które będą miały wpływ na fabułę; p a r o d o s [gr. parodos ‘przejście’), wstępna pieśń chóru w tragedii greckiej, wykonywana bezpośrednio po prologu, podczas wkraczania na orchestrę; e k s p o z y c j a [łac. exposito ’wyłożenie’], wprowadzenie w tematykę, intrygę i świat postaci utworu, wyjaśniające początkową sytuację; i n w o k a c j a (łac. invocatiop r z e d a k c j a, prezentacja w prologu lub w trakcie fabuły wydarzeń z przeszłości jako > retrospekcja (w utworach SF lub parapsychologicznych mogą to być wydarzenia z przyszłości), ze skutkami których (lub przyczynami) zapoznamy się obecnie;
2. muz. p r z y g r y w k a, krótki wstęp instrumentalny, improwizowany do utworu wok., sceny operowej czy baletowej; p r e a m b u ł a [gr. préambulep r e l u d i u m [łac.], w XV–XVI w. krótki utwór o charakterze improwizowanym poprzedzający kompozycję wok.; w okresie baroku wstęp do suity lub fugi; później, samodzielne preludia fortepianowe; także w liryce.; u w e r t u r a [franc.], instrumentalny wstęp do opery, oratorium; i n t r o d u k c j a [łac. ‘wprowadzenie’], wstępny instrumentalny, improwizowany fragment utworu (np. symfonii, opery); zob. też. sytuacje. < p.łac. praeambulus ‘idący przed’, ‘poprzedzający’] wczesna forma preludium, grana na organach oraz lutni; także w literaturze wprowadzenie do tekstu, niekoniecznie związane z nim treściowo; ‘wezwanie’ < invocare ‘wzywać’) rozwinięta apostrofa, rozpoczynające utwór sceniczny, epicki (w eposie, epice heroicznej), w której autor zwraca się z wezwanie do bogów, muz, patrona, mecenasa o inspirację; itp.
1. lit. teatr. film. p r o l o g, [gr., łac.], część wstępna dzieła, często wyjaśniająca intencje autorów; wprowadzająca w konflikt dramatyczny, jak w tragedii antycznej; informująca o poprzednich wydarzeniach, czasie, miejscu i postaciach, które będą miały wpływ na fabułę; p a r o d o s [gr. parodos ‘przejście’), wstępna pieśń chóru w tragedii greckiej, wykonywana bezpośrednio po prologu, podczas wkraczania na orchestrę; e k s p o z y c j a [łac. exposito ’wyłożenie’], wprowadzenie w tematykę, intrygę i świat postaci utworu, wyjaśniające początkową sytuację; i n w o k a c j a (łac. invocatiop r z e d a k c j a, prezentacja w prologu lub w trakcie fabuły wydarzeń z przeszłości jako > retrospekcja (w utworach SF lub parapsychologicznych mogą to być wydarzenia z przyszłości), ze skutkami których (lub przyczynami) zapoznamy się obecnie;
2. muz. p r z y g r y w k a, krótki wstęp instrumentalny, improwizowany do utworu wok., sceny operowej czy baletowej; p r e a m b u ł a [gr. préambulep r e l u d i u m [łac.], w XV–XVI w. krótki utwór o charakterze improwizowanym poprzedzający kompozycję wok.; w okresie baroku wstęp do suity lub fugi; później, samodzielne preludia fortepianowe; także w liryce.; u w e r t u r a [franc.], instrumentalny wstęp do opery, oratorium; i n t r o d u k c j a [łac. ‘wprowadzenie’], wstępny instrumentalny, improwizowany fragment utworu (np. symfonii, opery); zob. też. sytuacje. < p.łac. praeambulus ‘idący przed’, ‘poprzedzający’] wczesna forma preludium, grana na organach oraz lutni; także w literaturze wprowadzenie do tekstu, niekoniecznie związane z nim treściowo; ‘wezwanie’ < invocare ‘wzywać’) rozwinięta apostrofa, rozpoczynające utwór sceniczny, epicki (w eposie, epice heroicznej), w której autor zwraca się z wezwanie do bogów, muz, patrona, mecenasa o inspirację; itp.